Deze lezing is afgelast! Iedereen die een kaartje heeft kocht, krijgt het aankoopbedrag teruggestort.

Hilde Debacker (1972) studeerde Moraalwetenschappen en Ontwikkelingsstudies en promoveerde op spirituele oefeningen in het stoïcisme en boeddhisme. Ze is naast spiritueel filosofe ook docente sacrale dans en compassietrainer. Haar belangrijkste interessegebieden zijn Oosterse filosofie en spiritualiteit, geestelijke begeleiding en de ontwikkeling van het hart.

Verdere informatie volgt later…

De Renaissance is een kantelpunt in de westerse geschiedenis. Het is een tijd waarin beeldende kunst en literatuur een huwelijk aangaan. In de kunstwerken resoneert de onthullende wijsheid die de humanistische filosofen uit die tijd toegankelijk hebben gemaakt. Hun nieuwe denkbeelden zijn van blijvende invloed op de westerse cultuur. Genieën als Ficino en vooral Pico della Mirandola maken verbindingen tussen (esoterisch) christendom, Hermetica, Joodse en Islamitische oude wijsheid. Michelangelo verbeeldt aangrijpend dat christenen aan de haal zijn gegaan met Joodse scheppingsideeën en deze hebben vervormd in een streng dualistisch patroon.

Drs Jacob Slavenburg is cultuurhistoricus en auteur van een groot aantal publicaties over de geschiedenis van filosofie, religie en de hermetische traditie. Hij is mede-vertaler van de Nag Hammadi-geschriften in het Nederlands en eindredacteur van Het Grote Boek der Apokriefen. Als docent is hij verbonden aan de Academie voor Geesteswetenschappen in Utrecht en het Jungiaans Instituut in Nijmegen. Zijn 75-delige filmserie ‘Van het Oude Egypte tot Carl Gustav Jung’ (www.mysterien.nl) mag zich verheugen in veel waardering.

Het idee dat we in ons leven ‘de menselijke maat’ moeten volgen verwijst naar het oergegeven dat we allemaal mens en medemens zijn en dat we allemaal kunnen bijdragen aan een menselijker wereld. Maar dan komen we op de vraag die Immanuel Kant het meest wezenlijk vond van de hele filosofie: wat is de mens? De oudste bronnen die we over ‘de menselijke maat’ kunnen raadplegen brengen haar in verband met de proporties van het menselijk lichaam. Het klassieke beeld hiervan is de ‘vitruvische mens’, zoals die o.m is getekend door Da Vinci. Vitruvius was een Romeins architect, die stelde dat de vorm van het menselijk lichaam overeenstemt met harmonieuze getalsverhoudingen in de kosmos. Het idee dat een goede ordening zich kenmerkt door harmonieuze proporties betekende dat je handelen als het ware ‘in de kosmos past’. Je moest het juiste midden zoeken en uitersten vermijden.

Deze ideeën zijn nogal van praktisch en ethisch belang en misschien wel urgenter dan ooit. Wanneer een administratief systeem ‘een log monster’ wordt genoemd of een ziekenhuis ‘een medische fabriek’ – dan geven die verzuchtingen aan dat iets als te groot wordt beleefd, wat leidt tot desinteresse, vervreemding en verlies aan betrokkenheid.
Als we de menselijke maat proberen te volgen houdt dit in dat we proberen contact te houden met de waarden die ons drijven en dat we vanuit die waarden ons leven vormgeven. De maat van de menselijkheid kan zelfs van ons vragen om ‘uit de maat’ te lopen.

Dr Hein van Dongen is filosoof en docent. Hij promoveerde aan de Universiteit van Amsterdam op een proefschrift over de pluraliteit van maatstaven in de wetenschap en de samenleving (Geen gemene maat – over incommensurabiliteit). Sindsdien richt hij zich op de relatie tussen filosofie en architectuur en op een onderzoek naar esthetische ervaringen. Dit onderzoek richt zich op de vraag hoe esthetische ervaringen worden ondergaan en (onlosmakelijk daarmee verbonden) hoe er over gesproken wordt. Een boek over dit thema is in voorbereiding. Daarnaast is hij o.m. docent aan verschillende onderwijsinstellingen.

De dood wordt vaak omschreven als ‘het einde van het leven’. Maar dat is slechts een negatieve definitie. In zijn bijdrage zal de spreker drie stellingen voorleggen.

1) De dood van de ander onderbreekt zijn fysieke beschikbaarheid, maar niet per se zijn aanwezigheid.

2) Aanwezigheid en persoonlijkheid zijn synoniem.

3) Het zien van de ander draagt bij aan bevestiging van zijn aanwezigheid/persoonlijkheid, tijdens en na het leven.

Als leidraad voor het betoog fungeren ideeën van de Franse existentiefilosoof Gabriel Marcel (1889- 1973) en de Duitse psycho-filosoof Hermann Friedmann (1873-1957).

Dr Rico Sneller doceerde lange tijd filosofie en ethiek aan de universiteit Leiden. Momenteel is hij betrokken bij diverse initiatieven, zowel landelijk als mondiaal: het Jungiaans Instituut te Nijmegen, de Mandeville Academy te Gouda (een instituut voor hoogbegaafden), het Instituut voor verdrongen filosofie, Filosofisch Leerhuis Fiat lux, Alternative Perspectives and Global Concerns, de Jungvereniging, Filosofie Oost West e.d. Hij is gastdocent aan de Al- Farabi-universiteit te Almaty in Kazachstan.
In 2020 publiceerde hij Perspectives on Synchronicity, Inspiration, and the Soul (Cambridge Scholars). Zijn belangstelling gaat uit naar de grensgebieden tussen filosofie, psychopathologie en kunst.